मैले बाँचेको शहर - नेपाली कविता

चन्द्र गुरूंग

यो शहरको शरीरैभरि

च्याउसरी उम्रेका कंक्रीट बील्डिङ्गहरू

सबका सब

-तन्काउँदै जीवन थाकेका ढाडहरू

-उचाल्दै शान झुकेका टाउकाहरू

-फुलाउँदै स्वाभिमान खुम्चिएका छातिहरू

-उघार्दै सपना थुनिएका आँखाहरू

प्रदुषित आकासमा

गुनगुनाउँदै छन् कोरस, आफ्नो खोक्रो उँचाई ।

जीवनको अधबैँसे यौवन नाप्दै

हेरेको छु

-हरियो खेतबारी खाएर मोटाएका घरघडेरीहरू

-कुआँपँधेरो निलेर उभिएका पानीटैँकीहरू

-वल्लोपल्लो डाँडा छेल्दै बसेका घरहरू

-रुखहरूका सौर्न्दर्य मास्दै ठडिएका पर्खालहरू

-असंख्य पाउमुनि थिचिएका सडकहरू

यहाँ, मैले बाँचेको शहरमा ।

भेटेकोछु यहाँ

रोधीँहरू लखेट्दै आइपुगेेका सिनेमाघरहरू

चियापसलको ठाउँमा पलाएका प्fmास्डफुड क्याफेहरू

र

सडकका वारिपारि

-दुइ हातहरूमा चित्ताकर्ष शो-रूम उचाल्दै

-काँधहरूमा रंगीन दोकानहरू बोक्दै

-अनुहारैभरि कृत्रिम मुस्कान कोर्दै

मानिसहरूका 'टाइमपास' हूललाई आकषिर्त गर्न

ठेल्मठेल उभिएका स्योपिंग सेण्टरहरू ।

मैले बाँचेको शहर

यहाँ

-फलानो पार्टीलाई भोट दिए देशमा शान्ति

एउटा चुनावी घोषणा ।

-दुइ किने एक फ्री - नयाँ साबुनको जन्म ।

-गुप्तरोग पनि चवाट्टै पार्ने 'छाडा' आयुर्वेदीय औषधी ।

यीयस्ता विज्ञापनका

थरीथरी रंगीन लिपिस्टीकले ओँठ रंग्याएर

उभिएका फेशनदार पर्खालहरू

हाँस्दैछन् स्र्टाईल स्र्टाईलका वेश्या खित्काहरू ।

यहाँ,

भोकाएका झुप्राहरूअघि

तारे होटलहरू -बेहिच्चक)असभ्य थुक्छन् ।

ख्याउटिएका नाङ्गाबुङ्गाहरूलाई र्

इ˜˜˜खार् इ˜˜˜खा गर्दै

छोटो पहिरानमा उखरमाउलो समय

हिँड्छ र्याम्पमाथि अत्याधुनिक क्याटवाक

र, यहाँका अग्ला घरहरू

इनामेलको रसायनिक सौर्न्दर्य बसाउँदै

कुममा कुम जोडेर उभिन्छन्

पाल्दै एकआपसमा नमिल्ने सप्तरंगी प्राणीहरू ।

मैले बाँचेको शहर-

चोकचोकमा असंख्य फुर्सदिला सालिकहरू

उभेका छन् चुपचाप

नियाल्दै हाम्रा अस्त-व्यस्त जीवनहरू ।

यहाँ,

अल्पत्रे -अलकत्रे) सडकहरूमाथि

देखिन्छन् दुखाई चिच्याउँदै कुद्ने एम्बुलेँसहरू

र,

-यहाँका आकासे पुलहरूमाथि

-यहाँका एकान्त पार्कका कुनातिर

-यहाँका अँध्यारा सडकका छेउछाउमा

भेटिन्छन् भीडका अनुहारमा कारोबार खोज्ने नगरवधूहरू ।

यो...मैले बाँचेको शहर !

न त छोपिएको छ मायाको घुम्टोले

न त बाँधिएको छ मानवताको डोरीले

न त घेरिएको छ मेलमिलापको पर्खालले ।

चारैतिरबाट एक्लिएको...यो...मैले बाँचेको शहर ।